اشعار

سوختم، برخاست باز از دل نوایی سوخته           چیست این دل؟ شعله ای از خیمه هایی سوخته

چیست این دل؟ یک نی خاموش خاکستر شده           که حکایت می کـند از نـیـنـوایی سوخته

بند بـنـدش از جـدایی ها شکـایت می کند           روضه میخواند به سینه با صدایی سوخته

روضه میخواند ز نی هایی و سرهایی غریب           پـیـش روی کـاروانِ آشـنـایـی سـوخـتـه

روضه میخواند از آن نی، آه، آه آن نی که خورد           بر لـبـانـی تـشنـه و بر آیـه هـایی سوخته

این سر اینجا، چند فرسخ آن طرف تر پیکری           غرقِ در خون در میان بوریایی سوخته

دل ز هم پاشید چون اوراق مقتل، گوییا           نسخه ای خـطی ز داغ ماجرایی سوخته

تـکّـه تـکّـه در عــبـا آئـیـنـۀ روی نـبــی           آیـۀ تـطهـیـر می خـواند کـسایی سـوخته

دختری چیده ست یک دامن گل از یک بوته خار           گل به گل دامانش آتش، دست و پایی سوخته

بر لبم گاه از دل این آتش زبانه می کشد           آتـشی مکـتوم از کـرب و بـلایی سوخته

غیر از این خاک بلاکَش، وطنی نیست تو را           جز سنان و نی و خنجر، چمنی نیست تو را

گـفـتـم از خـاتـم انگـشت تو را بـشنـاسم           تو که انگشت نداری، یمنی نیست تو را

تو پس از قتل حسن، گفتی غارت زده‌ام           حال غارت شده‌ای، پیرهنی نیست تو را

اسـتـخـوان های تنت مثـل دلت نـرم شده           جز من و مادرمان، سینه زنی نیست تو را

بسکه اسب از بدنت رد شده چون خاک شدی           تا رسیدم به تو دیـدم، بدنی نیست تو را

بـوریـا بود بـهـانـه، که بـدن جـمـع شود           ورنه جز خاک بیابان، کفنی نیست تو را

غـروب بود هراسی به خیمه گاه افتاد            غـروب بود که در بیـن قـتـلـگـاه افتاد

نگاش سمت حرم بود و بر زمین می‌خورد            پـنـاه اهـل حـرم بود و بـی پـنـاه افـتـاد

و هاتفی که صدا زد نبرد مغلوبه ست            و لشکری که به سمت تنش به راه افتاد

و آهِ مــادری بــالا گـرفـت تـا ایـنـکـه            مـسـیـر شـمـر حـوالیِّ قـتـلـگـاه افـتـاد

حسین در دل مقتل دست و پا می زد

به نـالـه زیـنـب او وا محـمـدا می زد

نـوشتـه‌اند به گـودال هـم دعـا می‌کرد            مـسـیـر تـوبـه بـرای سپـاه وا می‌کـرد

نـوشتـه‌انـد که زیـنـب به قـتـلگـاه آمـد            و این خودش طلب اوج روضه را می‌کرد

رسیـد و دیـد سپـاهی گرفـته اطرافـش            چه صحنه‌ای به دل خواهرش چه‌ها می‌کرد

هنوز امید به این داشت تا رهاش کنند            چـقـدر بابت این امـر یا خـدا می‌کـرد

ولی تمام امیـدش گرفت رنگ خـزان            همین که دید سنان نیزه دست و پا می‌کرد

چقدر روضۀ گودال با سنان سخت است            و کاش قبل سنان شمر سر جدا می‌کرد

حسین در دل مقتل دست و پا می زد

به نـالـه زیـنـب او وا محـمـدا می زد

آه از آن روز که جان از تن خواهر می‌رفت           سنگ ها بال زنان سوی برادر می‌رفت

آسمان ها و زمین داشت به هم می‌پیچید           سمت گودال کسی دست به خنجر می‌رفت

ساعـتی بعد که آتش به حـرم بـر پـا شد           همه سرها به روی نیزۀ لشگر می‌رفت

خیمه تاراج شد و هر طرفی دست به دست           بیـن گـهـوارۀ خـالی دل مـادر می‌رفـت

نیمه شب با عجله داشت خبر را می‌برد           یک نفر در طمع جایـزه با سر می‌رفت

يكي بال و پرش آتش گرفته           و چـشمان ترش آتش گرفته

ز سوز تشنگي در بين خيمه           تـمـام پـيـكـرش آتـش گرفته

بگوئيد از نجف حـيـدر بيايد           كه موي دخترش آتش گرفته

ميان خيمه ها اي دادِ بي داد           بميـرم معجـرش آتش گرفته

يكي در خيمه ها دنبال آب است           گـلوي اصغـرش آتش گرفته

تمام هستی اش رفته به غارت           كه يـاس پرپرش آتش گرفته

از آن تيري كه رأسش را جدا كرد           صـداي مـادرش آتش گرفته

و در گودال زير دشنه مي ديد           نگـاه خـواهـرش آتش گرفته

همه ديـدند، از خـيمه چگونه           نفَس در حنجرش آتش گرفته

كـنـار جـسم عـريـان بـرادر           يكي بال و پرش آتش گرفته

نفرین به نیزه‌ها که تو را می‌برند، حسین!           نفرین به کوفیان که درین لشکرند، حسین!
آه از غروب روز دهم، این چه مغربی ست           سردارهای عشق، چرا بی‌سرند؟ حسین!

این چشمهای حضرت عباس...(یا قمر)           دلـواپـس گـلـوی علی اصغـرند، حسین!
ســر مـی‌بُــرنــد مـدعـیــانِ امــور دیـن           سیم و زر و حکومت ری می‌خرند، حسین!
بـادا حـرامـشـان هـمـۀ روزهـای عـمـر           آنها که دزدِ جـامه و انگـشتـرند، حسین!
این اسـب ها که روی تـن مـاه مـی‌دونـد           فـردا شغـال های صف محـشرند حسین!
دیـدی که پـا به پای عـطش هات آمـدند؟           این دستهـا! که ساقـیِ آب آورند، حسین!

افـتاده ای روی زمین و سـر نداری            در این بیابان یک نفـر یاور نداری

ازبس جراحت بر تنت جا خوش نموده            یک جای سالم در همه پیکر نداری

بگـذار تا که جـان دهـم پیش تن تو            اصلا تصور کن دگر خواهر نداری

درخیمه ها هرکودکی چشم انتظار است             خـیـز و بـگـو عـبـاس آور نـداری

با من بگو پیراهن و عمامه ات کو؟            بگذر از این انگشت و انگشتر نداری

نگـاهِ خـستۀ زینب، به دشتِ عـاشورا            نفـس نفـس زد و افـتاد، دخـتـرِ زهـرا
تـمـام شد، هـمـه رفـتـند، او فـقط مانده            میانِ خیمه ای از دود و آتش و زن ها

نشسته گوشۀ خیمه، عزیزِ جانِ حسین            رمــق نـمـانـده بــرای عـقـیـلـۀ طـاهـا
دویـد سـوی بـیـابان و لطـمه ها میـزد            برادرم، چه کنم من در این غمِ عظما؟
نشست بر لبِ گودال و با خودش میگفت:            حسین... بر که سپاری تو خواهرِ خود را؟
ز فرطِ گریه، سرش را گرفت با دستش            شـنـیـد نـالـۀ جـانـسـوزِ حـضرتِ لیلا
خـدا بخـیر کـند، اضطـرابِ زیـنب را            چـقـدر دردِسر و یک زنِ تک و تنها

خواهم نـشست آینه سان در برابـرت            تا بنگـرم به چـشم عـلی رزم آخـرت

ای آفـتـاب بر سـر سـرنـیـزه‌ها بتاب            قرآن بخـوان برای تسلای خواهـرت

دشمن که حمله کرد به خیمه به خنده گفت:            زینب کجاست سید و سالار و سرورت؟

اینک به سوی خـیـمـۀ ما می‌کنند رو            آن اسب های رد شده از روی پیکرت

با شـعـلـه‌های آتـش و با تـازیـانـه‌هـا            تا تسلیت دهـند به غـم های دخـتـرت

گویا نشسته مـادرم اندر بهشت خـلـد            آغوش خود گشوده بر آن جسم بی‌سرت

بابا به اشک بر سر کوثر نشسته است            سیراب کرده حنجر خونین اصغرت

در قـتـلـگـاه بر سر دامن گـرفـته بود            آن جسم زخم خورده و مظلوم، مادرت

می‌خـواستـم بـیـایـم و از زیر نیزه‌ها            پیدا کـنـم تو را و دهم جـان، برابـرت

ناگه سه ساله دخترکی گریه کرد و گفت            عمه بیا که سوخت دلم سوخت دخترت

دشمن به سـویـم آمـده با تـازیـانـه‌اش            من می‌روم به شام به همراهی سرت

قرآن بخوان که وقت سفر یاری‌ام کنی            جانم فدای صوت خوش و خون حنجرت

شمشیر و تیغ و نیزۀ خود را گذاشتند            خورشید را مُقَـطَّعُ الاَعضا گذاشتند

وحشی شدند و موقع تقسیمِ غارتش            بر مُصحَفِ شریفِ تنش پا گذاشتند

چرخی زدند با سرِ بر نیزه رفته اش            داغی عجیب بر دلِ زهـرا گذاشتـند

دیگر به نعلِ تازه زدن احتیاج بود؟            جـایـی برای تـاخـتن آیا گـذاشتـنـد؟

از قتله گاه راضی و دستِ پُر آمدند            سهمی برایِ زینب كبری گـذاشتند؟

لرزید عرشِ اعظم و بارانِ خون چكید            آتش مگر به گیسوی حورا گذاشتند؟

زینب به گریه گفت عَلیكُنَّ بِالفِـرار            با ترس و لرز پای به صحرا گذاشتند

شمشیر، كعبِ نِی و سَنان تازیانه شد            بی داد كـیـنه را به تماشا گـذاشتـنـد

از روسری گرفته و تا گوشواره را            در خیمه ها به مَعرضِ یغما گذاشتند

خورجین به دست ها سرِ یك ذره بیشتر            حتی میانِ خود سرِ دعـوا گـذاشتـند

مستِ غرور لشكرِ عشرت عقب كشید            و ما بـقـیِ ظلـم به فـردا گـذاشـتـنـد

آتش زدن به خیـمـه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غــرق زبـانه بود

تاکس میان خیـمه نسوزد با اشـک وآه            زینب میــان خیــمـه وآتش روانــه بود

سیلی امان نداد به طفلان خستــه جـان            رخسار کودکان همه پــرُ از نشانه بود

مقصود خصــم کشتــن آل رســول بود            سیــلی و تــازیــانـه زدن ها بهــانه بود

شرمم کُشد که فــاش بگویم ولی بپرس            از لاله های گوش چرا خون روانه بود

بُــردند از خیــام حــرم دشمنــان دیــن            گهواره ای که جــلوۀ طـفـلی یگانه بود

وقتــی شکست سیـنۀ مولا زسُــم اسب            آوای واحـسیــن به لبهــا تــرانــه بــود

زینب به یــاد توصیه های حسین خود            گــرم نمــاز وذکــر دعــای شبـانه بود

زان پس چراغ عشق وفائی نشد خموش            سرهای روی نیــزه چـراغ زمانه بود

عالم همه محزون و پـریشان حسین است           شام است ولی شام غــریـبان حسین است

از خـون جــگـر لالـه فشـانـید کـه امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

نازل شده قـرآن همه در منـزل «خـولی»           یا کوفـه پـر از نغمۀ قــرآن حسین است؟

دریــا جــگـرش سوختـه و آب شـده، آب           لب‌ تــشنــۀ لعل لب عطشـان حسین است

ای بـاد بـه زخـم تــن اکــبـر که رسیــدی           آهسته بزن بوسه که این جان حسین است

زینب نگهـش بـر قـد خــم‌ گـشـتـۀ زهــرا           زهرا نگهش بـر تن عریــان حسین است

صحرای بـلا گشتـه پُـر از لالـه و ریحـان           گل‌هــاش همه زخــم فـراوان حسین است

در تــشـنـگــی روز جــزا چشمــۀ کوثــر           چشمی‌ست که میگرید و گریان حسین است

از بس‌که کریم است کریم است کریم است           در مقتل خون شمر، ثناخوان حسین است

ترسـم کـه بـه آتش بکــشانـد هـمــه‌جـا را           میثم که پر از شعلۀ ســوزان حسین است

خنده بر روی لبش مرد ستمکاری هست           آه انـگــار نه انـگـار عــزاداری هـسـت

آن طـرف دامن طفـل آتش سـوزان دارد           این طرف در تب شعله تن بیماری هست

و زنی بـاز سوی عـلقـمه می کـرد نگـاه           که به پا خیزد اگر دست علمداری هست

همه دیدند که خون چشم دلش را پُر کرد           از فـرات سخنش نالۀ سـرشـاری هست:

مبریدم که در این دشت مرا کاری هست           گل اگر نیست ولی صفحۀ گلزاری هست

سـاربـانـا مـزنـیـد این هـمه آواز رحیـل           آخـر این قافـله را قـافـله سـالاری هست

به امیـدی شـوم از کـشتـه مـظـلـوم جـدا           که سوی کوفه مرا وعــدۀ دیداری هست

ایــن دلـم در کـربــلای ســوخـتــه             قـلـبـها چــون خیمه های ســوختـه

دوست دارم من بـســوزم ای خــدا            یــاد طــفـــلان غـــریـب کـــربــلا

دختـری در بیــن صحــرا می دود            گوئــیـا در کـوچه زهــرا مـی دود

آه مــی آیــــد صــدای اســــبـــهــا            جـسـم ها در زیــر پــای اســبــهــا

دسـتـهـای بـی حــیـا و بی شــرف            کرده رخسـار یــتــیمـان را هــدف

تــازیـانـه بــر کــجـــا آیــد فـــرود           نیـزه هـا بـر شـانه هــا آیــد فــرود

از مـــیــان آتــش افــــروخــــتــــه           می رسـد بوی شقــایــق، ســوخــته

آسمــانی بی ستــاره گــشــتـه است           گـوشها بی گــوشــواره گشته است

ای فـدای چــهــره های ســوخــتــه           چــشمهـای ســـوی عــمــه دوخـته

زیـنب کبـری چـه ســازد ای خــدا           یک طرف‌ بیمار و یک‌سو بچه ها

با تـن خــســتـه کــنـد راز و نــیـاز          روی خــاکستـر نشستـه در نــمــاز

بـا قنـوت خــستـه اش غــوغــا کند           اقــتـدا بـر مـادرش زهــــرا کــنــد

بنویسید که جز خون خبری نیست که نیست           به تن این همه سردار سری نیست که نیست

بنویسیــد که خــورشید به گــودال افــتــاد           و پس از شام غریبان سحری نیست که نیست

آتش از بــال و پر ســوخته جــان میگـیرد           زیر خاکستر ما بال و پری نیست که نیست

یک نفر سمت مــدینــه خبــرش را ببــرد           پس از این ام بنین را پسری نیست که نیست

یا به آن مــادر ســرگــشته بگویید: نگـرد           چون ز گهوارۀ اصغر اثری نیست که نیست

تــازیــانــه بـه تــســلای یــتــیــمــی آمــد           تازه فهمید که دیگر پدری نیست که نیست

ای پاره پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟           آه! ای سر بریــده! بگو پیکــرت کجاست

فــریاد «وا عطش عطشا» رفتـه تا کجــا           سقّــای کــودکــان تو، آب‌آورت کجاست؟

ای مــاه من! که مــاه تمــامــیّ عــالــمی           مــاه بـلـنـد‌ قــامت تو، اکبــرت کجاست؟

بی‌نغـمه مانده بر سر گهواره اش، ربــاب           آن کودک نشسته به خون، اصغرت کجاست؟

ای خواب‌گــاه و بستــرت آغوش فاطمه!           عالم فــدای بی‌کسی‌ات! مادرت کجاست؟

در مغــربی که طبـل اسارت دمیده شد            کار حــرم دگر به جســارت کشیده شد

مشعل به دستها به حرم حمله ور شدند            ناگــه تــمــام آل عبــا دربــدر شــدنــد

چون حال آسمان و زمین گشت بی قرار            حکــم امــام آمــد، عـلـیـکُّــنَّ بالـفــرار

با اهــل بیت فــاطــمــه مـانند بنــده ها            رفتار کرد دشمن بی دین به خـنــده ها

فحش از دهانشان نمی افـتاد لحــظه ای           سَبّ از زبــانشان نمی افـتاد لحــظه ای

آری صدای هلهله و سـوت و قـهـقـهـه           پیچــیــد تا کــرانۀ صحــرای عـلـقـمـه

آن خانواده ای که نگهدار عصمت است           در هر شرایطی بخدا اهل غیرت است

غــارت شود ولی نخِ معجــر نمی دهـد           اهل عفــاف روســری از سر نمی دهد

بانــوی صبــر نعــرۀ مردانه می کشید           هرجا که تازیانه و سیلی است میرسید

دخت علی مقاوم و پر صبر و مرد بود            دستی به سر و دست دگر تا خدا گشود

یا رب کجاست میر و علمدار این سپاه            عباس من کجاست که خیمه است بی پناه

ناگــاه در غــروب پـُـر از داغ کــربلا            شد وقت خود نمایی سـرها به نیـزه ها

سرنیـزه ای که بود به بـال و پر حسین            بــالا گــرفته تــازه، بریــده سر حسین

تصویر دیگری که بسی شرم آور است            رجّاله ای که در پی خلخال و زیور است

دزدان گــوشــواره خجــالت نمی کشند            این مشک و گاهواره به غارت چه میبَرَند

یک صحنه از امام زمان، لب فرو ببند            بیمــار را نــداد امــان، لب فــرو بـبـند

بگذار کُنه روضه بگــویم از آنچه بود            سجــاد را کـشـیـد و سجــاده را ربــود

طفـلی میــان حــلــقــۀ آتش فــرار کرد            اَمَّن یُـجـیـب عـمــۀ ســادات کــار کرد

غــارت گــران هنوز کفـایت نمی کنند            نعــش حسین را که رعــایت نمی کنند

برقی به دشمنت زد و در قـتـلگه دوید            انـگـشت را بخــاطر انگشتــری بـریـد

دستان بـاد مـوی تو را شانـه می کند          خـون بر دل پیـالـه و پیـمانـه می کند

از داغ جانگـداز جـبـین شکـسـته ات          زخـمی عمیق بر جگرم خانه می کند

رگهـای حـنـجـر تو به گـودال گـوئیا          با دوست، گفتگوی صمیمانه می کند

ذبحت عـظیم بود و زبـان مرا بـرید          حـالا ببـیـن چه با دلِ دُردانـه می کند

از آتش خیام حرم دشت روشن است          این شعله ها چه با گل و پروانه می کند

بــاور نمی كنم به خــدا بـاغ لالـه را             دست عــدو شبـیـهِ به ویرانه می کند

بادِ خـزان چه حـمـلـۀ نامـردمـانه ای           بر ساقـۀ شـقـایـق و ریـحـانه می کند

زینب که گیسویش زمصیبت سفید شد             گـیـسوی دختران تو را شـانه می کند

حالا كه نام دخت علی بر لبم نشست         غـم های عـالـمـی به دلـم لانه می کند

هر روز وهركجا كه به بن بست میرسم             دل را نصیب رزق كریمانـه می کند

گــاهی دلم برای حـرم تنگ می شود            گــاهی هــوای مستی میخـانه می کند

باران چه با زمین عطشناك کرده است            عشق حسیـن با من دیـوانــه می کنـد

آتش زدن به خیمه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غرق زبانه بـود

تاکس میان خیمه نسوزد به اشک وآه            زینب میان خـیمه و آتـش روانـه بـود

سیلی امان نداد به طفـلان خسته جان            رخسار کودکان همه پرُ از نشانه بود

مقـصود خـصم کُـشتن آل رسول بـود            سـیـلی و تـازیـانه زدن هـا بهـانه بـود

شرمم کُشد که فاش بگویم ولی بپرس            از لاله های گوش چرا خون روانه بود

بُـردنـد از خـیـام حـرم دشـمـنـان دین            گهـواره ای که جلـوۀ طفـلی یگانه بود

وقتی شکـست سینۀ مـولا ز سُـم اسب            آوای وا حسین به لـبـهـا تــرانــه بـود

زینب به یاد تـوصیه های حـسین خود            گـرم نـماز و ذکـر دعـای شبـانـه بود

زان پس چراغ عشق وفائی نشد خموش               سرهای روی نیـزه چـراغ زمانه بود

عالم همه محزون و پریشان حسین است           شام است ولی شام غریبان حسین است

از خـون جگـر لالـه فـشـانید که امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

نازل شده قرآن همه در منزل «خولی»           یا کوفـه پُر از نغـمۀ قرآن حسین است؟

دریا جگـرش سوخـتـه و آب شـده، آب           لب‌ تشنۀ لعـل لب عطشان حسیـن است

ای بـاد بـه زخـم تـن اکـبـر که رسیدی           آهسته بزن بوسه که این جان حسین است

زینب نگهش بر قـد خـم‌ گـشـتـۀ زهـرا           زهرا نگهش بر تن عریان حسین است

صحرای بلا گشته پُر از لاله و ریحان           گل‌هاش همه زخم فـراوان حسین است

در تشـنگـی روز جـزا چـشـمـۀ کـوثـر            چشمی‌ست که می‌گرید وگریان حسین است

ازبس‌که کریم است کریم است کریم است           در مقتل خون شمر، ثناخوان حسین است

ترسـم کـه بـه آتش بکشانـد همـه‌ جـا را           میثم که پُر از شعلۀ سوزان حسین است